Język Polski
English
Data publikacji
: 2022-09-17
Struktura fizyczna i topologia sieci przestrzennych elastomerów
Abstrakt
Struktura fizyczna i topologia sieci przestrzennych elastomerów Opracowanie przeglądowe (oparte na danych z literatury oraz wynikach badań własnych), w którym przedyskutowano dwie grupy wybranych modeli sieci elastomerów. Modele pierwszej grupy - statystycznej teorii elastyczności, Moo-ney'a-Rivlina, z ograniczoną fluktuacją węzłów, rurowy He-inricha, Straubego i Helmisa oraz Tschoegla - wykorzystują proste eksperymentalnie pomiary zależności naprężenie- odkształcenie. Określone z wykorzystaniem tych modeli stężenie chemicznych węzłów sieci Nc oraz wydajność usiecio-wania (Ec) NR i IR nadtlenkiem kumylu (DCP) są jednak znacznie większe (Ec = 2,6-4,8 usieciowanego meru na cząsteczkę nadtlenku) niż wartości wynikające z uznanego mechanizmu sieciowania tych elastomerów nadtlenkiem {Eci = 2). W drugiej grupie modeli - wg Charlesby'ego-Pinnera (w odniesieniu do kauczuku o Mu,/Mn ~ 2) oraz Langley'a i Pearsona (dowolna wartość Mw/Mn) - do analizy konieczne jest wykonanie pracochłonnych oznaczań zawartości zolu oraz ciężaru cząsteczkowego i polidyspersyjności kauczuku przed usieciowaniem, natomiast wyznaczone w ten sposób wartości Nc i Ec w przypadku sieciowania NR i IR za pomocą DCP (Er = 1,8-2,0) są zgodne z wartościami teoretycznymi. Metody te można polecać do kompleksowej analizy struktury fizycznej i topologii sieci. W sieciach przestrzennych elastomerów, obok węzłów chemicznych, występują trwałe węzły topologiczne. Ich udział w ogólnej liczbie węzłów sieci osiąga nawet 80%, jeżeli stopień usieciowania chemicznego jest niewielki.
Szczegóły
Wskaźniki
Autorzy
Zasady cytowania
Rzymski, W. M., & Wolska, B. (2022). Struktura fizyczna i topologia sieci przestrzennych elastomerów. Polimery, 48(4), 246–253. Pobrano z https://ichp.vot.pl/index.php/p/article/view/1859
