Data publikacji : 2022-08-30

Silikony "hybrydowe" - przegląd fluorowanych i niefluorowanych siloksanów polisilalkilenowych lub polisilarylenowych

Abstrakt

W artykule przeglądowym przedstawiono główne metody syntezy siloksanów polisilalkilenowych lub polisilarylenowych zwanych silikonami "hybrydowymi". Szczegółowo opisano dwie drogi syntezy: polikondensację zsyntetyzowanych a,w-bissilanoli (schematy A, C-P) i polihydrosililowanie a,w-dienów przez a,w-dihydrooligosiloksany (schematy B, Q-V). Omówiona nowa klasa polisiloksanów była zaprojektowana by zapobiegać depolimeryzacji, której ulegają klasyczne polisiloksany w średniej lub wysokiej temperaturze i w środowisku kwaśnym i zasadowym. Elastomery otrzymane w reakcji sieciowania tych nieorganiczno-organicznych polimerów hybrydowych charakteryzują się wysoką stabilnością termiczną pozwalającą na ich stosowanie w szerokim zakresie temperatur. Właściwy dobór łańcucha głównego i łańcuchów bocznych polimeru umożliwia uzyskanie materiałów o specyficznych właściwościach kwalifikujących je do używania w obszarze zaawansowanych technologii (kosmicznej, wojskowej, komputerowej, itp.).


Szczegóły

Bibliografia

Wskaźniki

Autorzy

Pobierz pliki

PDF (English)

Guida-Pietrasanta, F. (2022). Silikony "hybrydowe" - przegląd fluorowanych i niefluorowanych siloksanów polisilalkilenowych lub polisilarylenowych. Polimery, 51(2), 104–114. Pobrano z https://ichp.vot.pl/index.php/p/article/view/1504